ما به وعده های الهی اطمینان داریم
در بیست و دومین روز از ماه رمضان در حالی که این ماه رو به اتمام است بندگان مخلص خدا با اجتناب از خوردن و آشامیدن و دوری از مبطلات روزه توانسته اند اراده آهنین خود را نشان دهند و ضعف و بی ارادگی و تسلیم پذیری در مقابل شکم و نفسانیات را کنار گذاشته اند. هر سال یک ماه روزه واجب نشان از خدا باوری و خود باوری است. کار هرکسی نیست با وجود سختی ها عبادتی را انجام دهد که خالص برای خداست و در آن هیچگونه ریا و ظاهرسازی وجود ندارد چرا که ریا و ظاهرسازی می تواند بدون گرفتن روزه و خوردن و انجام دادن در خفا صورت گیرد.
در اجتماعات رمضان و پای منابر و شب های احیا چنین افراد خالصی حضور دارند و می توان یاران و بندگان خالص خدا را دید و شناخت. کسانی که اهل نماز و روزه نیستند در چنین اجتماعاتی حضور ندارند و اگر هم حضور داشته باشند در جمع کثیر مومنان گم و گور هستند و به چشم نمی آیند. آنهایی که در این ماه مبطلات روزه را به راحتی انجام می دهند و هیچ ابایی از عاقبت کار خود ندارند جوابی در پیشگاه خدا و مومنین ندارند و جایگاهی در صف ایمان آورندگان نخواهند داشت.
روزه خالص برای خداست و اجر و مزد آن هم با خود خداست نه روزه دار انتظار پاداش و تشویق از سوی دیگران دارد و نه تشویق ها اثر مضاعفی می تواند داشته باشد. با خود فکر می کنم آیا می توان از کنار این ماه با بی توجهی و غفلت رد شد و از آثار سوء این بی توجهی و غفلت در امان ماند؟ آیا فرقی بین روزه داران با روزه خواران نخواهد بود؟ این تفارق و تفاوت در کجا خود را نشان خواهد داد و عدل و انصاف کجا خود را نمایان خواهد ساخت؟
بعضی حتی آشکارا روزه خواری می کنند و یک نوع مبارزه طلبی با خدا هم دارند جایگاه چنین افرادی در پیشگاه عدل الهی چه خواهد بود و جامعه چه برخوردی با چنین افرادی باید داشته باشد؟
ما به وعده های الهی ایمان و به تحقق شان اطمیان داریم و بر این اساس برنامه زندگی مان را چیده ایم و در مقابل جامعه هم بی تفاوت نیستیم و این نوشتار موید آن است. فرهنگ سازی برای انجام واجبات و ترک محرمات حداقل کاری است که می توانیم بکنیم.
